Serene late afternoon / Γαλήνη αργά τ'απόγευμα

.. at the beach.
.. στην ακρογιαλιά. 







Little landscape A5 size.
Μικρό τοπίο μέγεθος Α5.

Arcades 2 / Στοές 2

Anyone care for a cup of coffee? Some of the town's arcades have been turned into an extension of the coffee houses that line them with temporary heating to protect you from the cold. Having a cup of coffee or tea is not a short affair. 

Καφεδάκι κανείς; Κοπιάστε και καθίστε κάτω απ'την στοά.

Train station / Σταθμός

The train station is one of the town's central landmarks. Despite the rain people are streaming in for this weekend's grand carnival parade. As you can see I didn't manage to catch any travellers in action with luggage. The rain made sure of that dispersing them very quickly. You'll just have to imagine that bit. 

Μετά την καλοκαιρία ήρθαν και οι βροχές δυστυχώς στην μεγάλη εβδομάδα του καρναβαλιού. Αυτό δεν φαινέται να σταματάει την άφιξη των επισκεπτών. Όσο ζωγράφιζα έφταναν το ένα μετά το άλλο τα λεωφορεία του ΟΣΕ και ο δρόμος γέμιζε με ταξιδιώτες και βαλίτσες. Όπως βλέπετε μου διέφυγαν. Η βροχή εξασφάλιζε την γρήγορη φυγή τους. Ό΄τι δεν μπορώ να ζωγραφίσω το αφήνω στην φαντασία σας.

Stairway / Σκαλοπάτια

There are 3 grand staircases that connect the old upper and lower town. Perched at the top of one of them I spent a lovely sunny Saturday afternoon trying to capture the scene. A group of girls sitting on one of the steps near the bottom is what attracted me the most. Pencil, watercolour, everchanging afternoon light, feeling moody and voila.
Υπάρχουν 3 μεγάλες σκάλες που συνδέουν την παλιά πάνω πόλη με την κάτω. Κάθισα στο πάνω μέρος σε μια απ'αυτές και πέρασα ένα όμορφο ηλιόλουστο απόγευμα προπαθώντας να ζωγραφίσω το σκηνικό. Μια παρέα από κοπέλες καθισμένες στο σκαλοπάτι στο κάτω μέρος ήταν η εκκίνηση.  Μολύβι, ακουαρέλλες, ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο απογευματινό φως, μια ψιλό κακοκεφιά και ειδού τα αποτελέσματα.

Patreus / Πατρεύς

Lately every time I go somehwere my arrival seems to be perfectly timed with a ship. As soon as I got to the beach, the cute little tug boat Patreus arrived and docked at the small pier of the cement factory. It stayed patiently while I did its portrait. 

Το τελευταίο καιρό όταν πάω κάπου είναι λες και έχω ραντεβού με κάποιο πλεούμενο. Με το που έφτασα στην παραλία ήρθε και το Πατρεύς στο λιμανάκι του εργοστασίου. Έμεινε υπομονετικά μέχρι που να του φτιάξω το πορτραίτο.

Ship on shore / Πλοίo στη στεριά

Just as I arrived in the centre of town this afternoon one of the ferries entered the port and docked on the central pier. I've always been impressed and mildly amused by the way the ferries sit in with the rest of the urban landscape when they're docked in this central location. You look down towards the water and all you see is part of a ship 4 or 5 storeys high blending in with roads, buildings, signs, traffic and the general mayhem of daily living. A temporary backdrop to the life of the town, as if it's the most natural thing in the world to have a ship on shore. And then off they go again leaving an open horizon.

Όταν έφτασα σήμερα το μεσημέρι στο κέντρο της πόλης ένα από τα πλοία μπήκε στο λιμάνι και έδεσε στο μώλο. Πάντα με εντυπωσίαζε ο τρόπος που τα πλοία γίνονται κομμάτι του τοπίου της πόλης όταν αράζουν σ'αυτό το κεντρικό σημείο. Κοιτάς προς την θάλασσα και το μόνο που βλέπεις είναι ένα τμήμα ενός τεράστιου πλοίου, 4 με 5 ορόφους ψηλό, να αναμειγνύεται με δρόμους, χτίρια, ταμπέλες, κίνηση και τον γενικό χαμό της καθημερινότητας. Ένα προσωρινό σκηνικό στη ζωή της πόλης, λες και το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο είναι ένα πλοίο στη στεριά. Και μετά ξαναφεύγουν αφήνοντας τον ορίζοντα ανοιχτό. 

Alley / Πάροδος

Alleys are normally forgotten, functional, even sinister spaces. You should never as a rule wander into alleys of large cities. Not this place. Comprised primarily of bars and cafes it makes for a very sociable spot. I always liked the building in the background. Traditional Ionian architecture peeking out from behind indifferent and dominant 20th century multiple storey blocks with winning grace. 

Οι πάροδοι είναι συνήθως ξεχασμένοι, λειτουργικοί και καμιά φορά επικύνδινοι χώροι. Σε μια μεγάλη πόλη, ο βασικός κανόνας είναι να αποφεύγονται. Αυτό το μέρος είναι μια εξαίρεση στον κανόνα. Τα μπαρ και οι καφετέριες τού αλλάζουν ριζικά την όψη. Πάντα μου άρεσε το χτίριο στον φόντο και οι αντιθέσεις που δημιουργούνται. Μια ανάλαφρη παραδοσιακή επτανησιακή αρχιτεκτονική (αν δεν κάνω λάθος) κρυφοκοιτάει πίσω από αδιάφορα και βαριά πολυόροφα χτίρια του 20ου αιώνα και κερδίζει τις εντυπώσεις.. κυρίως τις δικές μου.

Wild northerly wind / Αγριεμένος βοριάς

The area in which I live has a special relationship with the wind. If it's not blowing steadily from one direction, it's blowing from the other. And depending on which way it blows, the canteen trucks that sell grilled souvlaki and drinks which are situated on the eastern ferry pier change the way they park. When the strong north easterly gales start, they always face the road to avoid having the cooks being hit by the wind. That's when the ferries that cross the Corinthian gulf from Rion to Antirrio move to the western pier next door. When the north westerlies start, the canteens turn to face the water and the ferries return to this pier. Small insignificant everyday routines are determined by the wind's mood just like the tide is affected by the moon or the evening primrose by the time of day, opening its petals when the sun goes down. The primal and elemental wind, sun and moon always have the last say in everything.
The north easterly wind has been howling wildly for the past 2 days. I drew this from the inside of my car which was occasionally shaken by this natural force. I thought the people getting out of their cars to buy food in this wind at this particular location very determined and loyal customers.

Η περιοχή που κατοικώ έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τον αέρα. Όταν δεν φυσάει σταθερά από τη μια κατεύθυνση φυσαέι πάντα από την άλλη. Και ανάλογα από πια μεριά φυσάει, οι καντίνες της ανατολικής προβλήτας αλλάζουν και το παρκάρισμα. Όταν ξεκινάει ο βοριάς, πάντα κοιτάνε προς τον δρόμο για να αποφύγουν οι ψήστες τον άνεμο. Τότε τα πλοία της γραμμής Ρίου-Αντιρρίου αράζουν παραδίπλα στη δυτική προβλήτα. Όταν ξεκινάει ο μαϊστρος, οι καντίνες γυρνάνε και κοιτάνε τη θάλασσα και τα φέρρυ μποτ επιστρέφουν σ'αυτήν την προβλήτα. Μικρές καθημερινές ρουτίνες διαμορφώνονται σύμφωνα με τα κέφια του ανέμου όπως η παλίρροια επηρεάζεται από το φεγγάρι ή τα νυχτολούλουδα από την ώρα, ανοίγοντας μόνο με την δύση του ηλίου. Tα στοιχεία της φύσης, ο ήλιος, ο ανέμος και το φεγγάρι πάντα θα έχουν τoν τελευταίo λόγο. 
Ο βοριάς τις τελευταίες 2-3 μέρες φυσάει αγριεμένος. Εννοείται ότι ζωγράφισα μέσα  από το αυτοκίνητό μου ενώ το ταρακουνούσε που και που αυτή η φυσική δύναμη. Οι άνθρωποι που έβγαιναν από το αυτοκίνητο τους σ'αυτόν τον αέρα και ειδικά σ'αυτήν την τοποθεσία για να αγοράσουν κάτι ήταν αν μη τι άλλο επίμονοι και πιστοί πελάτες.

Arcades / Στοές

One thing that characterises this town are the exterior arcades that protect you from the elements. A great idea incorporated in the original design by the town planner Stamatis Voulgaris (Find out about his epic life here) which was thankfully maintained over the decades despite rebuilding. I like the idea of someone walking through the arcade while someone else lives upstairs, both sharing the same structure in a public and private way. In a way it connects people. You're a stranger sheltered by somebody else's home. A kind of solidarity expressed through architecture. 
It's under one of these sheltered sidewalks that I sat and drew this. Today was grey and cold and it made sitting outside for any great length of time an exercise in discipline. I had to wait for a van to be loaded by street vendors and to finally get out  of the way before I could finish. The bags of potatoes on the right are a small piece of evidence of today's farmer's market. That was all going on behind me. By the time I finished everyone had left.

Αυτό που χαρακτηρίζει την πόλη είναι οι στοές που σε προστατεύουν από τον καιρό. Προβλεπόταν από το σχέδιο του πολεοδόμου Σταμάτη Βούλγαρη (αναφέρομαι σ'αυτόν εδώ) και ευτυχώς υλοποιήθηκαν και διατηρήθηκαν παρόλη την οικοδομική δραστηριότητα περασμένων δεκαετιών. Μου αρέσει πολύ η ιδέα ενός ανθρώπου να περπατάει στην στοά ενώ κάποιος άλλος ζει στον πάνω όροφο. Να μοιράζονται την ίδια κατασκευή μ'έναν δημόσιο και ιδιωτικό τρόπο. Είσαι ο ξένος προφυλαγμένος από το σπίτι κάποιου άλλου. Αυτό κι αν δεν είναι μια μορφή αλληλεγγυής.
Κάτω από μια από αυτές τις στοές έκατσα σήμερα για να ζωγραφίσω. Σήμερα ήταν μια μέρα γκρίζα και κρύα και το να κάθεσαι έξω για πολύ ώρα καταντούσε άσκηση πειθαρχίας. Έπρεπε κιόλας να περιμένω για ένα φορτηγάκι να φορτωθεί με εμπόρευμα και πάγκους και να φύγει απ'την μέση για να τελειώσω. Οι σακούλες με τις πατάτες δεξιά είναι μια μικρή απόδειξη της λαϊκής που γινόταν πίσω μου. Μέχρι που να τελειώσω είχαν όλοι φύγει. Έμεινα εγώ με την κυρία από το παραδοσιακό καφενείο εντυπωσιασμένη που είχα ζωγραφίσει ακόμα και το κλιματιστικό μέσα στην στοἀ. Όπως το έθεσε «΄Ολα τα έβαλες». Κόκκαλο πια από το κρύο πήρα την ζεστασιά της έγκρισής της και έφυγα άρον άρον για το σπίτι.