The spot downtown on Dundas St West and McCaul St, just around the corner from the AGO, has a lovely maple tree (what else) with comfortable benches that seemed to be designed in anticipation of my arrival to cover my street sketching needs.
Sketching on the street in a different continent brings you in contact with both the familiar and the unfamiliar. The unfamiliar in this instance came in the unexpected form of what looked like a piece of orangey-pink fluorescent fluff on my arm. It had a made-in-china quality about it and as I sat wondering where it came from, I suddenly realised it had legs and was moving. I had sat in a space this little creature called home and it reminded me that I was indeed on a very different continent. It was so surprising to me that I'm convinced that I may have discovered a whole new species. What was utterly familiar was someone wanting something else and then stopping to look at my progress, in this case a gentleman with a Jesus sign spreading the word about my imminent salvation. And last but not least, no matter where you go, someone in need will always stop to ask for change.
Τελικά έτσι όπως τα έφερε η τύχη, το πρώτο σκίτσο που κατάφερα να κάνω εκτός έδρας είναι στο Τορόντο. Τώρα που επέστρεψα στα πάτρια εδάφη και κατάφερα να ξανά εγκλιματιστώ (χρειάζεται μια προσπάθεια μιας και τώρα πια δεν φταίει μόνο η αλλαγή της ώρας!!) ήρθε η στιγμή να κοινοποιήσω σιγά σιγά τα λίγα που έφτιαξα.
Υπάρχει ένα σημείο στις οδούς Dundas West και McCaul, δίπλα στην πινακοθήκη του Οντάριο, στο οποίο είναι ένα καταπληκτικό δέντρο θεώρατο από αυτά που βρίσκεις στην Βόρια Αμερική με έναν αναπαυτικό πάγκο από κάτω σχεδιασμένο θα'λέγε κανείς ειδικά για την δική μου άφιξη.
Όταν σκιτσάρης στον δρόμο σε μια άλλη ήπειρο, έρχεσε αντιμέτωπη με κάποια πράγματα γνώριμα και κάποια άγνωστα. Το άγνωστο σε αυτήν την περίπτωση ήρθε με μια απρόσμενη μορφή. Είδα κάτι σαν ένα χνούδι πορτοκαλό-ροζ φωσφοριζέ, κάτι που κανονικά θα έβγαινε από εργοστάσιο στην Κίνα, στο χέρι μου. Πάνω που αναρωτιώμουνα πως βρέθηκε εκεί, ξαφνικά παρατήρισα ότι είχε πόδια και πήγαινε βόλτα. Προφανώς είχα κάτσει κοντά στον οικισμό του και αυτό από την μεριά του μού υπενθύμισε με πολύ φιλικό τρόπο, ότι η γη κάτω απ'τα πόδια μου ήταν μια άλλη άγνωστη ήπειρο πολύ μακρία απ'το σπίτι μου. Ήταν τέτοια η έκπληξή μου που τείνω να πιστεύω ότι είχα ανακαλύψη καινούργιο είδος. Αυτό που μου ήταν απόλυτα γνώριμο ήταν κάποιος που σταμάτησε για κάτι άσχετο και στάθηκε να δει το σκίτσο, στην περίπτωση αυτή ένας κύριος με ένα πλακάτ για τον Ιησού και την επικείμενη σωτηρία μου. Και πάντα, όπου και να σταθώ, κάποιος άνθρωπος σε ανάγκη θα μου ζητήσει ψηλά.
No comments:
Post a Comment