This shop is a time capsule. If I ask the owner it would not surprise me in the least to discover that it has been operating continuously since the 1950's. Absolutely nothing has been renovated inside and I'm willing to bet that there isn't a vast difference in what's on offer either. The garments that hang outside remind me of the robes old ladies wear in villages when they're at home. If you want retro flannel men's underwear, I'm sure the gentleman can help you out. There must be people in town who are very grateful that it never changed over the years.
It has a different philosophy. It's a shop where you need to know what you want and the sales assistant will most definately serve you because the shelves are as high as the ceiling and the items on sale are safe in boxes and carefully arranged. This is how it was before consumption madness set in. Since then shops were made to make us covet things, with accompanying upbeat music and maddening self-service in vast spaces. Shopping is recreation to make ourselves feel better and yet we come home exhausted to a burgeoning closet.
There's graffiti on the metal roller when it closes and so many cafes and bars have surrounded it ever since the street was turned into a pedestrian road, but it seems to be standing its ground. I sat in a comfortable outdoor lounge chair in what was once the middle of the road and studied the view.
Μερικά σημεία στην πόλη είναι λες και μπήκες μέσα στην μηχανή του χρόνου. Αυτό το μαγαζί σε πάει πίσω στην δεκαετία του '50 ή του '60. Δεν είναι τόσο η συνεχής λειτουργία του όσο το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης του δεν το ανακαίνισε ποτέ. Δεν άλλαξε την επιγραφή του σε ψευτο-αγγλικό. Ούτε ανανέωσε το εμπόρευμα για να πουλάει καλύτερα. Η ρομπούλες που κρέμονται απ'έξω είναι της γιαγιάς και είμαι βέβαιη ότι κάποιο κύριοι θα μπορούν να βρουν το σόβρακο όπως το θυμούνται παλιά. Κάποιοι σ'αυτήν την πόλη πρέπει να είναι πολύ ευγνώμων που δεν άλλαξε με το πέρασμα του χρόνου.
Έχει μια άλλη φιλοσοφία. Μπαίνοντας πρέπει να ξέρεις τι θες και θα εξυπηρετηθείς οπωσδήποτε από τον υπάλληλό του γιατί τα ράφια φτάνουν μέχρι το ταβάνι και το εμπόρευμα είναι φυλαγμένο σε κουτιά. Κάπως έτσι ήταν όλα πριν μας πιάσει η καταναλωτική μανία. Από τότε φτιάξανε καταστήματα για να προσελκύουν το βλέμμα, βάλανε μουσική για να σου ανεβάζουν την διάθεση και έγιναν τα ψώνια ψυχαγωγία. Αντίδοτο της μελανχολίας. Ύπουλα πράγματα, και η ντουλάπα στο σπίτι βόγγαγε απ'το βάρος.
Tο ρολό γέμισε με γκράφιτι, ο δρόμος πεζοδρομίθηκε και γέμισε καφετέριες, αλλά το πρατήριον φανέλλων προσόψιων αντιστέκεται ακόμη. Στρογγυλοκάθισα σε μια αναπαυτική πολυθρόνα εκεί που κάποτε ήταν η μέση του δρόμου και μελέτησα την θέα απέναντί μου.
It has a different philosophy. It's a shop where you need to know what you want and the sales assistant will most definately serve you because the shelves are as high as the ceiling and the items on sale are safe in boxes and carefully arranged. This is how it was before consumption madness set in. Since then shops were made to make us covet things, with accompanying upbeat music and maddening self-service in vast spaces. Shopping is recreation to make ourselves feel better and yet we come home exhausted to a burgeoning closet.
There's graffiti on the metal roller when it closes and so many cafes and bars have surrounded it ever since the street was turned into a pedestrian road, but it seems to be standing its ground. I sat in a comfortable outdoor lounge chair in what was once the middle of the road and studied the view.
Μερικά σημεία στην πόλη είναι λες και μπήκες μέσα στην μηχανή του χρόνου. Αυτό το μαγαζί σε πάει πίσω στην δεκαετία του '50 ή του '60. Δεν είναι τόσο η συνεχής λειτουργία του όσο το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης του δεν το ανακαίνισε ποτέ. Δεν άλλαξε την επιγραφή του σε ψευτο-αγγλικό. Ούτε ανανέωσε το εμπόρευμα για να πουλάει καλύτερα. Η ρομπούλες που κρέμονται απ'έξω είναι της γιαγιάς και είμαι βέβαιη ότι κάποιο κύριοι θα μπορούν να βρουν το σόβρακο όπως το θυμούνται παλιά. Κάποιοι σ'αυτήν την πόλη πρέπει να είναι πολύ ευγνώμων που δεν άλλαξε με το πέρασμα του χρόνου.
Έχει μια άλλη φιλοσοφία. Μπαίνοντας πρέπει να ξέρεις τι θες και θα εξυπηρετηθείς οπωσδήποτε από τον υπάλληλό του γιατί τα ράφια φτάνουν μέχρι το ταβάνι και το εμπόρευμα είναι φυλαγμένο σε κουτιά. Κάπως έτσι ήταν όλα πριν μας πιάσει η καταναλωτική μανία. Από τότε φτιάξανε καταστήματα για να προσελκύουν το βλέμμα, βάλανε μουσική για να σου ανεβάζουν την διάθεση και έγιναν τα ψώνια ψυχαγωγία. Αντίδοτο της μελανχολίας. Ύπουλα πράγματα, και η ντουλάπα στο σπίτι βόγγαγε απ'το βάρος.
Tο ρολό γέμισε με γκράφιτι, ο δρόμος πεζοδρομίθηκε και γέμισε καφετέριες, αλλά το πρατήριον φανέλλων προσόψιων αντιστέκεται ακόμη. Στρογγυλοκάθισα σε μια αναπαυτική πολυθρόνα εκεί που κάποτε ήταν η μέση του δρόμου και μελέτησα την θέα απέναντί μου.
