Thursday, October 31, 2013

Shirt Shop / Πρατήριον Φανέλλων

This shop is a time capsule. If I ask the owner it would not surprise me in the least to discover that it has been operating continuously since the 1950's. Absolutely nothing has been renovated inside and I'm willing to bet that there isn't a vast difference in what's on offer either. The garments that hang outside remind me of the robes old ladies wear in villages when they're at home. If you want retro flannel men's underwear, I'm sure the gentleman can help you out. There must be people in town who are very grateful that it never changed over the years.
It has a different philosophy. It's a shop where you need to know what you want and the sales assistant will most definately serve you because the shelves are as high as the ceiling and the items on sale are safe in boxes and carefully arranged. This is how it was before consumption madness set in.  Since then shops were made to make us covet things, with accompanying upbeat music and maddening self-service in vast spaces. Shopping is recreation to make ourselves feel better and yet we come home exhausted to a burgeoning closet.
 There's graffiti on the metal roller when it closes and so many cafes and bars have surrounded it ever since the street was turned into a pedestrian road, but it seems to be standing its ground. I sat in a comfortable outdoor lounge chair in what was once the middle of the road and studied the view.
Μερικά σημεία στην πόλη είναι λες και μπήκες μέσα στην μηχανή του χρόνου. Αυτό το μαγαζί σε πάει πίσω στην δεκαετία του '50 ή του '60. Δεν είναι τόσο η συνεχής λειτουργία του όσο το γεγονός ότι ο ιδιοκτήτης του δεν το ανακαίνισε ποτέ.  Δεν άλλαξε την επιγραφή του σε ψευτο-αγγλικό. Ούτε ανανέωσε το εμπόρευμα για να πουλάει καλύτερα. Η ρομπούλες που κρέμονται απ'έξω είναι της γιαγιάς και είμαι βέβαιη ότι κάποιο κύριοι θα μπορούν να βρουν το σόβρακο όπως το θυμούνται παλιά. Κάποιοι σ'αυτήν την πόλη πρέπει να είναι πολύ ευγνώμων που δεν άλλαξε με το πέρασμα του χρόνου.
Έχει μια άλλη φιλοσοφία. Μπαίνοντας πρέπει να ξέρεις τι θες και θα εξυπηρετηθείς οπωσδήποτε από τον υπάλληλό του γιατί τα ράφια φτάνουν μέχρι το ταβάνι και το εμπόρευμα είναι φυλαγμένο σε κουτιά. Κάπως έτσι ήταν όλα πριν μας πιάσει η καταναλωτική μανία. Από τότε φτιάξανε καταστήματα για να προσελκύουν το βλέμμα, βάλανε μουσική για να σου ανεβάζουν την διάθεση και έγιναν τα ψώνια ψυχαγωγία. Αντίδοτο της μελανχολίας. Ύπουλα πράγματα, και η ντουλάπα στο σπίτι βόγγαγε απ'το βάρος. 
Tο ρολό γέμισε με γκράφιτι, ο δρόμος πεζοδρομίθηκε και γέμισε καφετέριες, αλλά το πρατήριον φανέλλων προσόψιων αντιστέκεται ακόμη. Στρογγυλοκάθισα σε μια αναπαυτική πολυθρόνα εκεί που κάποτε ήταν η μέση του δρόμου και μελέτησα την θέα απέναντί μου.

Sunday, October 27, 2013

Street corner / Γωνία Υψηλάντου και Ερμού


There are street corners in town that survived the building frenzy of the past few decades. 19th century two-storey homes with neoclassical or traditional features and much more human dimensions than the usual apartment blocks. Some are renovated and some sit in decay. Regrdless of their state, they now take their place in an urban setting with car congested roads, re-cycle bins, and facades that try to sell something or other to 21st century shoppers. Buildings have their own lives and fates. Some start out as well to do homes of wealthy merchants and over time fall from grace. They live on as pie shops. The very sunny weather we've been having drew me to an outdoor cafe on Kapodistriou square in the oldest neighbourhood of the lower town where I sat for what seemed like ages trying to make sense of the tangle of windows and balconies before me. Friends came and went. When they arrived I had nothing much. When they left I was onto something. 
Υπάρχουν γωνίες στην πόλη που επιβίωσαν την άγρια οικοδόμηση των περασμένων δεκαετιών. Δυόροφα κτίρια του 19ου αιώνα με κάποια νεοκλασσικά ή και παραδοσιακά στοιχεία και πολύ πιο ανθρώπινες διαστάσεις από τις πολυκατοικίες των εργολάβων. Μερικά έχουν επισκευαστεί και άλλα παραμένουν σε μια κατάσταση αργής κατάρρευσης. Όπως και να'ναι είναι κομμάτι της πόλης ανάμεσα σε δρόμους πνιγμένους από αυτοκίνητα και κάδους, με προσόψεις που έχουνε διαμορφωθεί για να πουλάνε καφέδες και οτιδήποτε άλλο στους περαστικούς του 21ου αιώνα. Το κάθε σπίτι έχει κι αυτό την δική του μοίρα. Κάποιο μπορεί να ξεκίνησε την ζωή του ως αρχοντικό πετυχημένου σταφιδέμπορου και να ξέπεσε με τους καιρούς. Έγινε τυροπιτάδικο για να 'ζήσει'. Οι λιακάδες των ημερών δεν με άφησαν ασυγκίνητη. Βρέθηκα σε ένα όμορφο ηλιόλουστο καφέ στην πλατεία Καποδιστρίου, σε μια γειτονία που είναι και η παλαιότερη της Κάτω πόλης, προσπαθώντας για πολύ ώρα να βγάλω άκρη στο χαρτί με το πολύπλοκο σκηνικό μπροστά μου. Φίλοι ήρθαν κι έφυγαν. Όταν ήρθαν δεν είχα κάνει τίποτα ιδιαίτερο. Όταν έφυγαν, κάτι είχα καταφέρει.

Tuesday, October 22, 2013

Autumn at the beach / Φθινοπωρινή παραλία



The sea bathing season has not ended for some. There are some brave souls that can take the ice cold waters in the area. Not even the cool sea breezes that constantly blow prevents them. I had to change beach because of a change in the wind. These are the before and after drawings.
Τα μπάνια δεν τελείωσαν ακόμα για μερικούς. Γιά όσους αντέχουν δηλαδή τα παγωμένα νερά του Ρίου. Αψηφούν και το μόνιμο δροσερό αεράκι. Σήμερα αναγκάστηκα να αλλάξω παραλία για να μην με πίανει το μαϊστράκι που σήκωσε. Εδώ το πριν και το μετά.