Τὸ «Καφάρ»... Τριακόσιοι τόννοι ... Ξεκινάγαμε ἀπὸ τὴ Μαρσίλια καὶ ὀργνώαμε τὴν κόστα τῆς Ἀφρικῆς. Ξεπορτίζαμε κρυφὰ ἀπὸ τὸ διάολο τὴ Τζιμπεράλτα καὶ φτάναμε μέχρι Καζαμπλάνκα. Καράβι νὰ σοῦ πετύχει. Μονάχα ρόδες δὲν εἶχε στὶς μπάντες. Ἡ δεξαμενὴ δὲν ἤξερε τὰ βρεχάμενά του. Ποτὲ δὲν κάναμε στούφα. Τὰ ποντίκια τὴ νύχτα κελαηδούσανε σὰν καναρίνια. Μεγάλα σὰ γάτες. Ἑνὸς Ἀλιτζεριάνου θερμαστῆ τοῦ χαλάσανε τὴ μύτη καθὼς κοιμόταν κι ἔμεινε σημαδεμένος. Μιανοῦ Γάλλου τ'αὐτὶ καὶ ἑνοῦ Μαλτέζου τ'ἀχαμνά. Ξέρεις πῶς μασᾶνε; Γλυκά. Δὲν τὸ νιώθεις. Ρίξαμε μιὰ φορὰ μιὰ γάτα στὸ ἀμπάρι καὶ δὲν τὴν ξανάδαμε. Ἔπρεπε νὰ κοιμᾶσαι μὲ τὸ πιστόλι στὸ προσκέφαλο. Ὄχι γιὰ τὰ ποντίκια. Γιὰ τὸ διπλανό σου. Ἀπό φαΐ; Σούπα φιδὲ καὶ γαλέτα. Ὅμως τὰ κονομάγαμε.
Νίκος Καββαδίας, Βάρδια, Εκδόσεις Άγρα, σελίδα 131
No comments:
Post a Comment